I touched the rains down in Africa
Door: Lonneke Maarsen
Blijf op de hoogte en volg Lonneke
24 Februari 2014 | Zuid-Afrika, Kaapstad
De eerste twee dagen bleven we nog in Zuid Afrika, daarna steken we de grens over naar Namibië. Vanuit Kaapstad reden we ongeveer 200 km richting Cederberg. Hier hebben we een wandeling gemaakt met een heel schattig mannetje als gids. Hij liet ons wat beestjes zien, wat tekeningen op rotsen zien en vooral vertelde hij over hoe zijn mammie en pappie als hij ziek was de planten plukte en hem ermee beter maakte. Daarna kwam de eerste keer de tent op zetten op de camping. Wat enorm makkelijk was, want er waren 8 ijzeren stokken die overeind bleven staan en waarna je daarna de haakjes van de tent eraan op haakte. Binnen 2 minuten stond onze tent. Een regenzeiltje erover heen gehangen, wat net iets kleiner was dan de tent. De rest die stond nog een beetje aan te kloten, waardoor we even hebben geholpen, maar daarna lekker aan het zwembad gelegen met een dode spin en een kikker erin. In de avond begon het keihard te regenen, waardoor het in onze tent erg nat was geworden. Lekker zo'n regenzeil die niet helemaal over je tent heen past!
De volgende ochtend vroeg opstaan, ontbijten, douchen en weer de truck in om weer een stuk te rijden. Naar de Gariep Orange River. Die eerst de Gariep River werd genoemd, totdat er een mannetje van de VOC in naam van Willem van Oranje de Gariep Orange River noemde. De rivier is de grens tussen Namibië en Zuid Afrika en begint in de Drakensbergen in Lesotho. De rivier is ongeveer 1800 km lang en is daarmee de langste rivier van Zuid Afrika. Hier stonden we op een leuke campsite, met als je in de douche stond naar buiten kon kijken, waar de jongens aan het volleyballen waren. We hadden onze tent weer naast onze buren van de vorige avond gezet, de Australische broers. Deze avond werd de 'pillow talk' (het gesprek wat je hebt als je in bed ligt, met je hoofd op het kussen) ingevoerd. Normaal zou je dit alleen met de mensen in je tent doen, maar wij deden het met de broers in de tent naast ons. De leukste gesprekken werden gevoerd tijdens pillow talk. En daarna kregen we een verhaaltje voor het slapen gaan, wat niet heel erg geruststellend was, met een witte en een zwarte Walt (onze chauffeur) die ons 's nachts zou komen ontvoeren. Haha, bedankt, nu kunnen we heerlijk slapen.
De volgende dag zijn we gaan kanoën op de rivier. Het weer was niet echt heel mooi, maar dat weerhield ons niet om vanaf moment één al een watergevecht te starten. Kletsnat begonnen we aan onze tocht van 7 km. Makkie dachten we, maar als snel waren de armpjes toch wat moe geworden. Gelukkig konden we een aantal keer uitrusten en wat zwemmen tussendoor. Iris en ik hadden gehoord dat er krokodillen in het water zaten, en die wilde wij maar al te graag zien. Pas bijna bij het eind zei die jongen dat ze hier helemaal niet voorkwamen en ons bang wilde maken. Dat was dus mooi niet gelukt, maar wel een leuke grap. Daarna gingen we de eerst keer de grens over. Eerst je stempel dat je uit Zuid Afrika gaat, dan een stukje niemandsland over de brug en daarna de stempel van Namibië. Op naar Fish River Canyon. We kwamen net op tijd aan om de zonsondergang te kijken. Helaas was het bewolkt en was er niet echt een mooie zonsondergang te zien. Maar de Canyon was erg mooi, diep en kronkelig. Het is de tweede grootste Canyon in de wereld en de grootste van Afrika. Het leukste was nog dat we langs de richel liepen en stenen naar beneden gooiden, met daarbij denkend aan de dingen die we niet leuk vinden aan onszelf. Of alle stapels met stenen die mensen hebben opgestapeld van een afstandje proberen om te gooien. En ook weer op deze campsite stond onze tent naast de broers, zodat we pillow talk konden doen als we in bed lagen. Deze avond was de raarste pillow talk. Wat zou je liever doen... iets heel vies, raars of geks of iets anders heel vies, raars of geks .. De broers kwamen met de meest vreemde dingen, waar Iris en ik erg om moesten lachen. Midden in de nacht eruit om naar de wc te gaan, heel irritant, maar dit keer was dat minder erg. Een prachtige sterrenhemel met de melkweg, zo veel en zo helder heb ik de sterren nog nooit gezien.
En ja ook vandaag weer vroeg eruit, weer in de truck en een stukje rijden door de woestijn, de Namib Desert. De campsite waar we aankwamen was niet meer dan de woestijn, maar ze hadden er wel een lekker zwembad. Daarna hebben we met wat kindjes een potje voetbal gespeeld, waarbij ik een doelpunt scoorde, waarvan de bal op de lijn lag en ik hem met m'n hoofd erin duwde. Dit keer hadden we geen tent opgezet, want we gingen buiten slapen. Tentzeil op de grond, matrasjes, slaapzak en een tentzeil voor ons warm te houden. De sterren waren hier net zo helder als de vorige nacht, en midden in de nacht loopt er een kleine jakhals op een paar meter afstand, die opeens een soort kreet deed. Ik schrok me kapot.
Om 4 uur moesten we opstaan, want we gingen de zonsopgang van Dune 45 bekijken. De klim was aardig zwaar en halverwege werd ik wat licht in mijn hoofd. Ik kan ook niks zonder een ontbijtje. Gelukkig hadden de Brazilianen wat koekjes in hun tas en kon ik na een tijdje wel verder naar boven klimmen. De zonsopgang vanaf het hoogste punt gemist, maar vanaf halverwege was die ook mooi. En toen ik boven kwam ging de rest even net als in de kindertijd lekker naar beneden rollen! Ik bleef mooi boven staan. Daarna zijn we beneden aan de Dune gaan ontbijten en daarna naar Sossusvlei gegaan. Een stuk woestijn met een ondergrondse rivier, de vlei. Hier is ook de Dead Vlei, waar de hoge oranje duinen mooi afsteken op de witte harde grond en met de dode bomen die daar al meer dan 900 jaar staan. Het perfecte plaatje! Nadat we onze tenten hadden opgeruimd zijn we naar het plaatsje Sesriem gegaan. Hier is de Sesriem Canyon, die zo wordt genoemd omdat de Canyon 6 (paarden)riemen diep was voordat bij het water waren. Doorgereden naar de volgende campsite waar we meteen werden ingeladen in een truck voor een Bushmen walk. Hier gingen we een berg op, wat een beetje op een kleine versie van de Tafelberg leek, om de zonsondergang te bekijken. De zonsopgang en ondergang op één dag. En ook hier gingen we weer buiten slapen, dit keer kwam de helft van de groep er ook bij liggen. Dus lagen we met meer dan 12 mensen op een rijtje te kijken naar de sterren. Waarvan ik drie keer een vallende ster heb gemist! Maar gelukkig nog wel eentje gezien. Deze dag was mijn hoogtepunt van de reis.
En zoals iedere dag moesten we weer om 6 uur opstaan, ontbijten, tent opruimen en om 7 uur wegrijden. We reden door een heel klein dorpje met maar 12 inwoners, Solitaire. In dit dorpje was er een bakker met Apfelstüdel werd ons verteld. Deze Apfelstrüdel was een gewone appeltaart, en nog niet eens een lekkere. Helaas.. Bij de Steenbokskeerkring nog een foto momentje gedaan en daarna zijn we langs Walvis Bay gereden, waar de Flamingo's lekker stonden te pootje baaien. Nog een klein stukje verder en toen kwamen we aan in Swakopmund, het Bayern aan Zee. Vanuit de woestijn is er plotseling de zee met een 'stad'. Eerst werden we naar een activiteiten centrum gebracht, om de meest saaie activiteiten video te bekijken. Iris en ik hadden net daarvoor bedacht dat het wel vet zou zijn om te gaan skydiven. Ja daar hadden wij ons dan ook voor ingeschreven, voor morgen. Op naar het hostel, wat echt wel even lekker is. Een eigen bed en eigen douche! Bij het hostel aangekomen hoorde we dat als we wilden we ook vandaag nog konden springen. Uhh ja, waarom niet. Dus hop in het busje naar het 'vliegveld', een container en een woestijn baantje. Bea (Braziliaan), Iris en ik waren ingedeeld in hetzelfde vliegtuigje. Maar wij waren een van de laatste, dus zagen we de rest allemaal zenuwachtig het vliegtuigje in gaan en helemaal happy weer op de grond landden. De zenuwen bleven bij Iris en ik uit, wel enorm exited en heel veel zin! Zelfs nog in het vliegtuigje waren er geen zenuwen. Eerst ging Bea eruit, daarna zag ik Iris op het randje zitten en die sprong ook. En toen vroeg de man aan mij: 'Zullen we ze achterna racen?' Dus ik zo: 'Uh Jaa!!' Hop hop hop door dat vliegtuigje en voordat ik naar beneden kon kijken waren we al met een koprol voorover het vliegtuig uit gesprongen. Het gevoel wat je dan hebt is niet te beschrijven, maar ga het toch proberen, je valt, maar je hebt niet door dat de valt, maar je weet dat het ook niet zweven is. Je voelt de kracht tegen je armen, je benen en als je je gezicht ontspant voel je dat wapperen. Dan maar lachen, want iets anders kan je toch niet. Een enorme droge mond krijg je ervan, maar dat maakt niet uit. En dan heb je ook nog eens uitzicht over de woestijn, de duinen en de zee. Beter kan gewoon niet. Je valt eigenlijk maar 30 seconden, maar het lijkt een eeuwigheid te duren. En dan wordt de parachute open getrokken, een klein stootje en dan zit je lekker. 'Welcome to my office' werd er tegen mij gezegd. 'That's an amazing office!'. Ik kijk wat in het rond en naar beneden, maar kan die andere meiden niet zien. Dus ik vroeg waar ze waren. De man wees naar boven en zei: 'We got a little naughty in the air'. Wij waren iets langer dan 30 seconden gevallen. Nadat de man wat rondjes heeft gedraaid, geeft hij mij de touwtjes en mag ik zelf een paar rondjes draaien, maar dat is nog best zwaar. Op een gegeven moment trekt de man er met zo'n harde ruk aan dat ik denk dat ik horizontaal rondjes aan het draaien ben en ik de pijnlijke g kracht in m'n enkels voel. En dan zie je de grond sneller en sneller op je af komen en dan plof, sta je zo weer op de grond. Mag ik aub meteen weer naar boven? Ik wil nog een keer!
We zijn die avond met de hele groep uit eten geweest bij een Italiaans restaurant, wat meteen ook één van de twee barren was in de hele stad. De drankjes vloeiden goed en we hebben zelfs de giraffe shotjes geprobeerd. Shotjes op de grond zetten en zonder handen het shotje met je mond oppakken en opdrinken. En ja, het is mij gelukt. Succes, nieuwe neknominatie? De volgende ochtend: Brak! Maar wel heerlijk kunnen uitslapen. De hele ochtend in bed blijven liggen en net voor 12 uur eruit, zodat we Lily (Australische meisje) gedag konden zeggen. Zij was met nog 3 anderen de eerste die de reis verlieten. Die dag zijn we nog even door het stadje gelopen, maar er is hier echt niks te beleven, behalve de hoge adrenaline gehalte activiteiten. Die avond zijn we bij een restaurant aan de zee gaan eten, wat in een oude trekboot was gevestigd. Het restaurant heette dan ook, 'the Tug'. En daarna weer naar dezelfde bar, maar daar was het dit keer niet zo leuk en was er een andere tourgroep, die niet helemaal naar onze smaak danste. Laten we zeggen dat western muziek niet onze muziek was. Dan maar nog een avondje genieten van een echt bed, want de volgende ochtend gingen we weer in de truck op weg naar onze volgende campsite, zonder douche of normale wc.
De volgende ochtend gingen we dus op weg naar Spitzkoppe, wat spitse rotsen zijn die zomaar uit het niets opdoemen. Aangekomen op de campsite stonden we tussen de enorme rotsblokken, waar we later die avond op zijn geklommen om de zonsondergang te zien. De rotsformaties zijn meer dan 700 miljoen jaar oud en de hoogste ervan is 1784 meter boven zeeniveau. In de verte waren er nog een aantal rotsformaties, maar verder was er helemaal niks. Één grote zandvlakte, de Namib Desert.
Onze volgende stop was waar de Himba tribes wonen. Bij de campsite aangekomen kon je kiezen tussen Cheeta farm of zwemmen. De rest van de groep ging naar een Cheeta farm, maar wij en nog een paar andere wilde lekker zwemmen. Om daarna onder een hutje te moeten schuilen voor de regen. De volgende ochtend gingen we naar de Himba tribe. Deze mensen leven nog zoals ze vroeger deden. Hutjes van klei en poep. Vroeger was dit zodat ze snel konden afbreken en weer op konden bouwen. Tegenwoordig is dit leuk voor de toeristen en krijgen ze er enorm veel geld voor om te worden bezocht. Ik had mij voorgesteld dat je in kleine groepjes allemaal bij een andere familie even mocht kijken, zitten en praten. Maar nee we kwamen met een groep van ongeveer 15 mensen hun dorpje binnen lopen, om met de kindjes leuk te doen, even in de huisjes te kijken en daarna over hun marktje te lopen van alle spullen die ze zelf hadden gemaakt.
Nadat we de 'aapjes' hadden bekeken zijn we doorgereden naar Etosha National Park. Een park wat grote is dan België, om daar de wilde dieren te spotten. Binnen een half uur hadden we al 3 van de big 5 gespot. Een leeuw, een olifant en een neushoorn. En nog veel meer andere dieren, zebra's, gnoe's, impala's, springbokken, struisvogels en noem maar op. De eerste paar dieren was het nog aahh, oehhh, ohhh. Maar na 100 impala's, of springbokken lieten we die later links liggen. Bij de campsite aangekomen zagen we al een regen en onweersbui aankomen, dus wij hadden geen tentje opgezet. Wij wilde wel onder de overdekking slapen op een van de tafels of op de grond. Maar toen het begon te regenen en te onweren bleek al snel dat dit niet meer zou kunnen. De vloer van de overdekking liep helemaal onder en zelfs binnen het keukentje was het nat. En wij hadden geen tentje op gezet. Ik ging dan ook maar in de truck slapen en Iris is buiten op een tafel onder de overdekking gaan slapen. Wat een rot nacht. Overdag kon ik prima op de bankjes slapen, maar deze nacht lagen ze niet echt lekker. De volgende ochtend gingen we weer op een game drive naar de volgende campsite. Op het heetst van de dag liggen de dieren te slapen of onder de schaduw dus hadden we geen kans om ze te spotten, dus wij konden ook lekker siesta houden en zwemmen. In de namiddag zijn we met een klein groepje nog gaan rijden, maar hebben we niet veel bijzonders gezien. Wel mochten we allemaal even een stukje rijden in de truck! Daarna hebben we weer lekker gezwommen en de zonsondergang bekeken bij de waterhole. Helaas waren er alleen een paar hyena's en zebra's. Het mooiste was nog de onweersbui die je van ver af kon bekijken. Die avond begon het dan ook weer te regenen, maar dit keer wel mooi in een tent geslapen.
In de ochtend nog door het park gereden om daarna weer richting het zuiden te rijden met als eindpunt, Windhoek. De hoofdstad van Namibië, maar waar het hoogtepunt een kerk is. Die niet eens bijzonder is. Die avond zijn we weer met de groep uit eten geweest in Joe's Beer House. Daar hebben we even het wild gegeten. Kudu, Struisvogel, Zebra, Krokodil en de laatste weet ik niet meer. De zebra was het lekkerste, en de krokodil was niet echt lekker. Het laatste avondje met de Australische broers werd goed afgesloten door een laatste potje knöbel, een drank dobbelspelletje.
Na weer te hebben genoten van een nachtje in een echt bed en een eigen douche gingen we weer op pad, naar de grensovergang met Botswana en daarna naar de campsite in Ghanzi. Die avond kregen we een speciaal optreden van de lokale stammen. De bushman traden op door verschillende soorten dansen aan ons te laten zien. Het waren er een stuk of 7 en ze leken allemaal precies hetzelfde op elkaar met wat enkele verschillen. De vrouwen klapten en zongen en twee mannen waren druk aan het stampen op de grond.
Van Ghanzi reden we naar Maun. Dit ligt aan de grens van de Okavango Delta waar we de dag erna heen zouden gaan. Eerst maar even grote boodschappen doen, want in de Okavango Delta is er niks, geen wc, geen douch en geen winkels. De volgende ochtend moest alles in een kleine truk, de tenten, matrasjes, stoeltjes, en per persoon mocht je één rugzak meenemen voor 2 nachten. Met de truck reden we naar het startpunt van de Okavango Delta. De Okavango Delta is de grootste inland delta ter wereld, met veel meren, lagoons en verborgen rivieren. Het is meer dan 17000 km² groot. Bij het startpunt werd alles in de mokoro's geladen. Dit zijn uitgeholde boomstammen die gebruikt worden als kano's. Met z'n tweeën in een mokoro plus een poler (een Afrikaanse gondelier) en nog wat spullen. De poler 'roeide' ons door de smalle riviertjes en het riet naar het eiland waar we twee nachten zouden verblijven. Het eerst wat gedaan werd was het kamp opbouwen, een vuurtje maken en een gat in de grond graven als wc. Daarna zijn we gaan zwemmen in de delta. In de namiddag zijn we naar een ander eilandje gevaren om daar een wandeling te maken in de hoop op wat wildlife. Het enige wat we gezien hebben zijn termiet hopen en zebra's met één gnoe. Die 1,5 uur lopen viel nog wel mee, maar de ochtend daarna zouden we 4 uur moeten lopen. En daar hadden Iris en ik echt geen zin in! Die avond kregen we weer een dans en zang show van de lokale mensen, dit keer de polers. Deze dans was iets anders en het zingen ook. Het laatste liedje wat ze zongen was heel irritant en heeft ons de rest van de reis geërgerd. Alle woorden wat ook maar met Africa, Botswana of iets dergelijks te maken had werd gezongen: 'Beautiful blablabla...' Het ergste was dat één van de Brazilianen het de rest van de reis constant bleef zingen, inclusief zijn eigen naar erachter. ARGHH! Nu ik er aan zit te denken, zit het liedje alweer in m'n hoofd. De volgende dag ging de rest van de groep dus lekker 4 uur lopen over een eiland, waar er dit keer wel wat meer beesten te zien waren, maar wij bleven lekker uitslapen :D Beste beslissing ooit! Die dag lekker in ons kamp gechillt, boekje lezen en beetje zwemmen en zelfs een taart gebakken op een kampvuur. Lekker taartje in de middle of nowhere met caramel, in één woord: genieten! De volgende ochtend weer alles ingepakt in de mokoro's en terug naar het vaste land gevaren. Iris en ik lagen lekker in de mokoro te slapen, het is dan ook zo kalm en rustgevend. Nadat we alles van Mokoro's naar de kleine truck, van de kleine truck in de grote truck hadden gedaan konden we weer verder rijden.
Op weg naar Nata. Onderweg stopten we even om de truck te maken. Deze lekte namelijk te veel diesel. Wel moesten we uitkijken of er niet wilde beesten bij ons in de buurt waren. Die zouden namelijk wel in de bosjes naast de weg kunnen lopen. Aangekomen op de campsite van Nata konden we even zwemmen en een heerlijke douch nemen. Dat was wel even nodig..
De volgende ochtend regen we vroeg weg naar Kasani, het laatste dorpje in Botswana, aan de Chobe rivier. Die middag hadden we een boat cruise over de Chobe rivier, waar we enorm veel nijlpaarden hebben gezien, olifanten die in het water aan het spelen waren, buffels, giraffen, maar helaas geen krokodillen. De volgende ochtend was onze laatste kans voor een game drive en dus de laatste van de big 5 te spotten, de luipaard. De luipaard is de moeilijkste van de big 5, omdat die vaak alleen is en heel schuw is. Op weg naar het Chobe reservaat kwamen we al een aantal olifanten langs de weg tegen. Om dit reservaat staan geen hekken, waardoor de wilde dieren in en uit kunnen lopen wanneer ze willen. Dit betekent ook dat ze in en uit of door het dorp kunnen lopen wanneer ze willen. Het park zelf was een stuk groener dan Etosha, en daardoor ook een stuk mooier. In het park zagen we weer heel veel impala's, een gewonde kudu, veel bavianen, nijlpaarden, giraffen, maar helaas geen luipaard. We waren al op de terugweg naar de ingang van het park, toen ik een beetje in slaap sukkelde en opeens een kreet van Joshua (Zwitsers) 'Leopard!'. Iedereen meteen stil en kijken, hij liep op ongeveer 20 meter afstand en ging telkens verder de bosjes is. Maar Yes!! We hadden de hele big 5 gespot! Helemaal happy, dit was niet voor niks geweest.
Die dag verlieten we Botswana om over de grens te gaan naar Zimbabwe. We zijn meteen doorgereden naar het national park van de Victoria Falls. De Victoria Falls valt van Zambia naar Zimbabwe en is de rivier de Zambezi. De Victoria Falls zijn 1700 meter breed en 108 meter hoog. Helaas waren Iris en ik hier niet eind december, want tot die tijd kan je nog in de Devils pool zwemmen. Dit is een natuurlijk 'zwembad' boven aan de waterval waar je over de rand naar beneden kan kijken. Wel zijn we langs alle uitkijkpunten gelopen, inclusief Danger Point. Waar we natuurlijk niet op het bordje letten dat je niet verder dan daar mag. Geweldig! Kletsnat!
Die avond zijn we met de hele groep lekker uit eten geweest en daarna naar Shoestring Hostel, waar Iris en ik de volgende dag gingen slapen, om een drankje te doen. Iedereen was al helemaal dronken en lagen in het zwembad en dansten raar. Ik zei toen nog tegen onze tourleiders 'You are so glad that we are normal persons', niet wetende dat wij die dag daarna ook zo waren :)
De volgende dag zijn we door het dorpje Victoria Falls gelopen en over de brug naar de Zambiaanse kant gelopen. We zijn dus onofficieel in Zambia geweest, want we hebben geen stempel in ons paspoort. Dat is nog een paar 100 meter verder. De brug is dus eigenlijk niemandsland. In de namiddag zijn we op een Sunset Cruise gegaan als afscheid van de tour. Deze voer over de Zambezi rivier, maar nadat we één krokodil hadden gezien vonden we de dieren niet meer interessant en werd het de Booze cruise! En ja daarna weer naar Shoestrings hostel, waar onze groep dit keer de dronken mensen waren die gek danste en in het zwembad lagen :P
De volgende ochtend werden Iris en ik wakker in onze kamer. Waar we wat spullen kwijt waren, zoals mijn zonnebril, wat sokken, wat geld en de truck sleutels. Maar waar we ook wat extra dingen hadden, zoals een andere zonnebril, een cd'tje, wat buitenlands geld en de kamer sleutel van de tour leaders in het andere hostel. Leuke avond, snel naar het andere hostel om onze spullen te pakken en weer op weg te gaan richting Johannesburg. Dit was de langste reis ooit, van 9 uur in de ochtend, tot half 10 's avonds gereden (wel met pauzes). De laatste ochtend weer om 6 uur op, om verder richting Joburg te rijden. Hier kwamen we om 4 uur aan op het vliegveld. De trein van het vliegveld naar de stad vonden we te duur voor maar 2 uurtjes, dus zijn we blijven wachten op het vliegveld. Na een korte vlucht van Joburg naar Kaapstad waren we dan eindelijk weer 'thuis'.
-
25 Februari 2014 - 13:30
Jolien:
SUPER LEUK!! Veel plezier met Papa en Mama volgende week! xx -
25 Februari 2014 - 13:50
NETTIE:
Lonneke wat een geweldig verhaal , wat hebben jullie genoten, dit is niet na te vertellen.
geweldig die wilde dieren die zie je hier alleen in de dierentuin. en dat vliegen in de lucht aan een parachute dat lijkt mij heel erg eng maar ook wel heel geweldig.dank je wel voor weer een stukje africa dikke xxxx -
25 Februari 2014 - 22:46
Carina:
Bedankt schat voor je verslag van je avontuur, ik heb genoten xxx -
26 Februari 2014 - 11:22
Emmy :
Wat een fantastische reis hebben jullie gemaakt, leuk dat je er een verslag van hebt gemaakt, kunnen wij ook genieten. Groetjes van oom Jan en tante Emmy.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley